13 czerwca 2018roku gościliśmy w naszej szkole Panią Annę Dędor, która pracowała tu jeszcze kilka lat temu ucząc matematyki i języka niemieckiego. Obecnie Pani jest na emeryturze, tworzy i publikuje wiersze. Spotkanie zorganizowano w ramach lekcji bibliotecznych . Uczestniczyli w nim uczniowie z klas: IV, VII i III gimnazjum Po uroczystym przywitaniu przez Pana Dyrektora Pani Różycka w telegraficznym skrócie scharakteryzowała twórczość Pani Anny. Następnie uczniowie wysłuchali wierszy czytanych przez Autorkę, a Zuzia Wyka z kl. IV i Paulina Kruczek z kl. III gimnazjum pochwaliły się własną interpretacją wierszy Pani Dędor. Niecodzienny nastrój udzielił się wszystkim. Słuchacze przenieśli się w cudowną bieszczadzką krainę szczęśliwości smakując wyraz po wyrazie opisującym jej piękno. W wierszach dominowały: treści wychowawcze dotyczące naszych relacji rodzinnych (roli mamy), znaczenia rodziny w życiu każdego człowieka a także krytyka nauczycielskich rodzicielskich i uczniowskich przywar dotyczących oceniania drugiego człowieka. Podsumowaniem I części było uroczyste wręczenie pięknych kwiatów, pamiątkowej książki oraz kolorowych laurek wykonanych przez czwartaków dzień wcześniej na lekcji plastyki Gdy zadzwonił dzwonek na przerwę zachwyceni uczniowie zapisali się jeszcze na II część – mini warsztaty pisania wierszy. I pewnie by tak pisali, rozmawiali i pisali gdyby nie musieli udać się autobusem szkolnym do domu. TO BYŁO BARDZO MIŁE SPOTKANIE. Dzieci pytały się kiedy następne. DZIĘKUJEMY Pani Dędor, że znalazła czas by podzielić się z uczniami swoją pasją.
L. Różycka
Nie oceniaj – tryptyk
I
Nie oceniaj mnie dzisiaj
tak kategorycznie
nie krytykuj za to jaki jestem
niepozorny
nieukształtowany dziki
ja jeszcze rosnę
jak pisklę jak źdźbło trawy
młoda roślinka
w promieniach słońca
kiedyś rozkwitnę
polecę
jestem jak dom w budowie
który może być ukończony
na wiele sposobów
(mimo istniejącego projektu architekta)
albo pozostawiony by stał się ruiną
II
Nie oceniaj mnie dzisiaj
gdyś na początku drogi
nie jestem twoim wrogiem
ani strażnikiem więzienia
przewodnikiem jestem i opiekunem
latarką i kijem podróżnym
moja miłość i troska
kładzie fundamenty pod budowę
domu – twojego przyszłego życia
pomagam ci budować siebie
podając cegły wiedzy i człowieczeństwa
ale głównym budowniczym jesteś ty sam
III
Nie oceniaj mnie dzisiaj
nie patrz jak na stare
niepotrzebne już nikomu istnienie
jak na postać poza twoim światem
ja jeszcze żyję nadal kwitnę
jestem jak stare drzewo
z uschniętymi gałęziami
co jeszcze zmienia szaty
zgodnie z porami roku
jestem jak drewniana chata
co może być znów poddana remontowi
nowej aranżacji wnętrz
Nie oceniaj nikogo
może jutro przyjdzie pora na
naklejanie etykietek
czynom człowieka się przyjrzyj
wybór drogi i tak zawsze
należy do ciebie
Anna Dędor
Najpiękniejsze Królestwo
Za górami za lasami…
tu gdzie teraz przebywamy
jest królestwo przewspaniałe,
ze złotego kruszcu całe.
Niewidzialne bywa czasem,
dla tego co jest głuptasem,
uwagi nań nie chce zwrócić,
lecz się brakiem rzeczy smuci.
Bywa małe albo duże,
lubi bajki i podróże.
Jak latarnia świeci z dala,
miłość światło to rozpala…
Uczy chodzić, poda rękę
i zaśpiewa ci piosenkę.
Kiedy płaczesz, to utuli,
w zimie weźmie cię na kulig.
W tym królestwie z dzieckiem mama
z tatą mieszka albo sama,
czasem z babcią może z dziadkiem,
lub z rodzeństwa całym stadkiem.
Mieszkać mogą przyjaciele
bo z nimi przecież weselej…
tu nie krzywdzą się nawzajem
pomagają, gdy ustajesz…
To królestwo najsilniejsze
najważniejsze, najpiękniejsze…
Czy wiesz skarbie o czym mowa
kto w opisie tym się chowa?
Tym królestwem… jest… rodzina,
od niej wszystko się zaczyna,
żadna lepsza, ani gorsza,
każda świetny tworzy orszak.
Każda inna, lecz wspaniała,
gdy z miłości się w niej działa,
bo rodzinę miłość tworzy,
miłość – największy dar boży.
Wtedy dom masz i schronienie,
gdzie wracasz, choćby wspomnieniem.
Domem zawsze jest rodzina
z nią wszystko możesz przetrzymać.
***
Anna Dęd
or
